Dalawang Timang

Yung dalawang taong kakilala ko
Kung pakikinggan mo
Parang may mga sapak ang ulo

Minsan akala mo simple lang
Sa kanila ok na
Dun masaya na sila
Yung mga bagay na walang kwenta
Sa kanila Big deal na

Mga usapang walang sense
Dun sila nag uumpisa
Matatapos ang kwento
Sa walang tigil na argumento

Para silang mga gago
Parang mga abnormal na tao
Pero dun sila nakukuntento
Yung mga murahan
At pangga-gago ,
Letche , peste at sira ulo
Sa kanila  yon ang batian .
Yung mura Di pwedeng mawala sa usapan

Araw-araw di sila napapagod , kwentuhang katakot-takot
Lagi nalang silang puyat sa kauusap sa telepono
Araw-araw usap Pero dinaman sila maubusan ng mga kwento

Minsan Mag-aaway sila  buong isang linggo
Wala silang pansinan , di nag iimikan
Walang usap , walang chat , text o telepono
Lahat nakasarado pati number ng telepono burado

Pareho silang na pa-praning
Sa bawat araw na dumarating
Pero di rin naman  sila nakaka tiis ..
Lalo pag masyado na nilang na mi-miss
Yung routine na dina nila  maalis.

Mag sisisihan, kanya-kanyang dahilan
Pero pagtapos ng paliwanagan Naaayos din naman
Pag tapos mag areglo.. Ito na naman
Umpisa na naman silang magkulitan.. Parang mga baliw na naman

Yung dalawang yun dati silang mag nobyo
Ngayon mag best of friends daw ang mga taranto..

--hinaing ng isang mapagpanggap na manunulat--